Հոդվածներ

ԱՐԻՍՏԱԿԵՍ ԼԱՍՏԻՎԵՐՑԻ (XI ԴԱՐԻ ՊԱՏՄԻՉ)

ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ ԿԱՏԱՐՎԱԾ ԱՆՑՈՒԴԱՐՁԵՐԸ

 Գլուխ Ա

Չար­չա­րանք­նե­րի օ­րեր մեզ հա­սան,

Մեզ նե­ղութ­յուն­ներ գտան ա­նա­պա­տում,

Ո­րով­հետև մեր մեղ­քե­րի չա­փը լցվե­լով` թափ­վեց,

Եվ վեր բարձ­րա­ցավ ա­ղա­ղա­կը մեր Աստ­ծու ա­ռաջ.

Ա­մեն մարդ եղ­ծեց իր ճա­նա­պար­հը,

Ու լցվեց եր­կի­րը ա­նօ­րի­նութ­յամբ.

Ար­դա­րութ­յու­նը սաս­տիկ նվա­զեց,

Ա­նա­ռա­կութ­յունն ա­ճեց-բազ­մա­ցավ,

Ժո­ղո­վուր­դը և քա­հա­նան դրժե­ցին Աստ­ծուն:

Այդ պատ­ճա­ռով էլ օ­տար ազ­գե­րը

Օ­տա­րաց­րին մեզ մեր բնաշ­խար­հից.

Մեր փառ­քը փոխ­վեց ա­պա­կա­նութ­յան.

Շունչ չմնաց մեր մեջ, և կո­րանք հու­սալ­քու­մից.

Զո­րա­ցավ մա­հը, լա­փեց ան­հա­գուրդ,

Գե­րեզ­ման­ներն էլ «բա­վա­կան» ա­սել չու­զե­ցին եր­բեք.

Բո­լո­րը մո­լի սան­ձար­ձա­կութ­յամբ ըն­կան մեզ վրա.

Մեր հո­գե­վար­քի օ­րե­րին նույ­նիսկ չբա­վա­րար­վեց

Ժա­մա­նակն` ար­դեն անց­յա­լում կրած պա­տու­հաս­նե­րով,

Հա­ջորդ­ներն այս­պես հա­ջոր­դող­նե­րին փո­խա­րի­նե­ցին,

Եվ կյանք ար­ծար­ծող շուն­չը նվա­զեց.

Երկ­րի հաս­տա­տուն բնա­կիչ­նե­րը

Վտա­րան­դի­ներ դար­ձան ստամ­բակ օ­տա­րի ձեռ­քով

Եվ պանդխ­տե­ցին պանդխ­տութ­յան մեջ նո­րից ու նո­րից.

Սի­րե­լի­նե­րից բա­ժան­ված­նե­րը,

Ե­թե սրա­հար չկո­տոր­վե­ցին,

Ցի­րու­ցան ե­ղան մո­լո­րակ կոչ­ված աստ­ղե­րի նման,

Օ­րա­վուր մեր դեմ բո­լոր կող­մե­րից

Հառ­նե­ցին ան­դուլ պա­տե­րազմ­ներ.

Արևել­քից սուր, արևմուտ­քից մահ,

Հյու­սի­սից սպանդ և հա­րա­վից հուր.

Ու­րա­խութ­յու­նը երկ­րից վե­րա­ցավ,

Ա­մե­նուր լռեց ձայ­նը քնա­րի,

Լռեց թմբու­կի բոմբ­յու­նը զվարթ,

Բարձ­րա­ցան ող­բի ա­ղա­ղակ­նե­րը:

Ա­րիս­տա­կես Լաս­տի­վեր­ցի,Պատ­մութ­յուն,

թարգմ.Վ.Ա. Գ­ևորգ­յա­նի, Երևան, 1971, էջ 1-2: